In de kleuterklas van de basisschool zei een meisje tegen mij dat ik een groot hoofd had. Ik schudde het van me af, omdat ik genoeg vriendjes had en het best leuk had.
in groep 4 maakte hetzelfde meisje weer een opmerking over mijn uiterlijk. Ik was altijd al verlegen en door die opmerking werd het nog erger. Ik durfde minder te zeggen, ik was bang dat ze me dom zouden vinden. Een aantal keer werd er tegen me gezegd dat ze me echt dun vonden en ik voelde me erna zo fijn. Ik was blij dat ik ergens goed in was. Maar er was een ander meisje in m’n klas die dunner was. En dat wilde ik niet, ik wilde de dunste zijn. Met mn eten ging het nog steeds rommelig, ik herinner me dat ik buikpijn had van de honger door het overslaan van mijn lunch. Samen met een vriendin zat ik altijd te klagen dat we onszelf te dik vonden. Als ik foto’s terugzie uit die tijd ben ik echt heel dun, jammer dat ik dat toen niet kon zien. Ik vond het ontzettend eng om naar de middelbare school te gaan. Ik ging naar onderwijs, vwo. Bijna al mijn klasgenoten van de basisschool gingen naar een andere school, wat betekende dat ik haast niemand kende in mijn nieuwe klas. Ik maakte een paar vriendinnen waarbij ik niet verlegen was. Heel gek, bij sommige mensen ben ik wel heel verlegen en bij andere niet. In de pauze haalden mensen vaak eten uit de kantine, ik wilde meedoen en haalde ook. Als ik thuis kwam at ik meestal ook nog een paar koekjes en snoep. Mijn gewicht ging heel erg omhoog en mijn cijfers ook. Ik ging hard leren en gelukkig mocht ik over naar 2 vwo-tto. Die zomer huurde ik een boek bij de bieb om mee te nemen op vakantie. Het ging over een meisje met anorexia. Ik kon me zo in haar herkennen. Toen wou ik dat ook wel, zoals best veel meiden willen. Toen ik terug kwam van vakantie ging ik mezelf meteen wegen. Ik schrok. Ik ging meer sporten. Ik verloor een paar kilo. Op internet keek ik op sites. Ik wilde ook zoals de dunne meisjes zijn op de foto’s. Elke keer dat ik in de spiegel keek werd ik dikker. Kilo na kilo ging eraf en steeds hoorde ik dat stemmetje in m’n hoofd dat ik dunner moest zijn. Op school werden mijn cijfers weer slecht. Ik wilde niet naar school, verzon smoesjes dat ik me niet lekker voelde. De dagen dat ik ‘ziek’ was had ik veel eetbuien. In het begin kotste ik ze niet uit, maar na een tijdje wel. Ik vertelde een vriendin dat ik problemen had met eten, zij schrok en vond dat ik weer normaal moest gaan eten. Ik at weer een beetje normaal, nog steeds Mia. Elke keer dat ik alleen was kreeg ik een eetbui die ik daarna uitkotste. Ik kon nog net over naar de derde. En niets eten hielp niks.
In de zomervakantie ging het beter met eten, zonder de spanning die ik had van school. Ik kotste niet meer en at veel. Toen ik weer naar school ging leerde ik niet, ik kon het niet meer. Ik kon nergens anders aan denken dan dat ik mezelf lelijk vond en hate. De eetbuien waren er weer, ik kotste ze niet allemaal meer uit.

19 sep 2017, deel 2 komt zo