Onweerstaanbare eetbuien
Geschreven door ShellyA op 30 mrt 2025
Ik ben 19 jaar en worstel dagelijks met eetbuien, overgeven en het gebruik van laxeermiddelen. Dit gebeurt meerdere keren per dag, en ik heb het gevoel dat ik er geen controle over heb. Ik weet niet wat kan helpen.
Ik heb al enkele crisissen gehad waarin ik te veel antidepressiva heb ingenomen en daardoor in het ziekenhuis ben beland. Ik ben langs CGG geweest, bij een psychiater en psycholoog, en ik heb aangegeven dat ik hiermee struggle. Maar ik heb nooit echt verteld hoeveel impact het op mijn leven heeft.
Sinds kort ben ik gestopt met mijn studies omdat mijn onzekerheid alles overneemt. Soms zie ik mijn partner een hele week niet, gewoon omdat ik steeds een uitvlucht verzin. Ik durf niet zeggen dat ik een eetbui heb gehad en wil me dan gewoon verstoppen in mijn bed. Soms wil ik er gewoon niet meer zijn, omdat ik het gevoel heb dat het me nooit gaat lukken om hiermee te stoppen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe geraak ik hieruit?
Jullie reacties
Plaats reactieDapper dat je dit durft te delen!
Probeer het niet alleen hier te delen, maar maak ook TikTok-filmpjes met je vragen!! De interactie die dat oplevert, levert je dopamine en dit kan je gelukkiger maken. Het zal je misschien verbazen, maar je zal daar hele inhoudelijke en opbouwende reacties krijgen!
Ik heb zelf geen ervaring met eetstoornissen. Het enige wat ik kan zeggen: blijven praten, praten, praten! Met familie, met je partner, maar zeker ook met hulpverleners. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, hoe lang en donker die tunnel ook is!
Er word over het algemeen veel te weinig gepraat over bulimia, want er valt niets te romantizeren. Het is keihard een rotziekte, en omdat niemand er over DURFT te praten denkt iedereen dat het er niet is of niet mag zijn. Ik snap je, ik heb zelf ook keihard geworsteld met dit, ik kan je geen tips geven over hoe ik er vanaf ben gekomen maar ik kan me wel herinneren hoe fysiek rot ik me voelde van het gebruik van de compensatie, tot op een punt waar ik er mee stopte. Eerlijkheid naar de mensen van wie je houd kan een helpend punt zijn. Niet zodat hun je kunnen "schamen" tot het niet doen maar zodat je weet dat je gezond wil zijn voor iemand en dat die iemand weet dat je moeite er voor doet.
De eetbuien komen volgensmij uit een cycle van de compensatie. Als je eenmaal te weinig voedingsstoffen binnen krijgt (ook op een normaal of hoger bmi) kan dit de regulatie verstoren en kan je lichaam als je eenmaal wel eten binnen houd en verteerd veel ste veel signalen afgeven dat er eten is om te gebruiken. Hierdoor heeft het te veel stofjes om voedingsstoffen te verwerken en krijg je weer veel meer honger. Als je jezelf eten blijft ontnemen is kan je brein hetzelfde doen, gevoel van schaarste, nu of nooit, wat zich fysiek uit.
Ergens is het door de zure appel heen bijten, een "normaal" eetpatroon volgen (als je dan toch "veel" gaat eten) en de gevolgen accepteren, je lichaam zijn ding laten doen tot het een balans vind en die vreselijke aandrang en hongersignalen stoppen. Er zullen gevolgen zijn die de eetstoornis mogelijk niet leuk vind maar wat is nou erger, je mentaal rot en fysiek rot voelen en daarover extra mentaal rot voelen, of je wat mentaal rot voelen terwijl je je fysiek goed voelt?
Een hulpinstantie zoals dietist, inloophuis of huisarts erbij betrekken kan ook erg helpen. Als je hoofd al zo vol zit met eetstoornis heb je iemand nodig die het kleine stukje herstel kan begeleiden wat daartussen verward zit.
Ik wens je gewoon veel succes, ik weet hoe rot het is, en weet dat er zoveel meer mensen zijn met precies hetzelfde.
Hey ik herken dit helemaal ik ben wel een stukje jonger (14) en heb zelf ook boulimia ik heb nu therapie daarvoor maar het gevoel van verstoppen is zo herkenbaar ik heb zelf veel familie die het weet (niet mijn keuze) en hun merken het altijd aan mij als ik een eetbui heb gehad aan mijn ogen bijvoorbeeld