Heej Sheila,
Als je geen zin in de zomervakantie hebt, kun je het beste zoveel mogelijk bij iemand zijn die je vertrouwd, jou begrijpt en kan helpen, je in de gate kan houden zodat je niet weer gaat eten en zo (die is er wel, echt waar!). Probeer je zelf te betrappen wanneer je weer een bui voelt opkomen, en laat het de mensen waar je op dat momen bij bent dan ook weten. Zij kunnen je dan helpen. Probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen met andere mensen. Laat de mensen om je heen het weten, zodat ze op je kunnen letten, maar ook aan andere dingen kunnen laten denken.

Good luck!
xoxo

Beste Sheila,
Dat is mooi balen! En helemaal omdat niemand anders je uit deze put kan halen, behalve jij zelf. Ik heb zelf boulimia gehad en heb regelmatig gehoopt dat als ik 's ochtends wakker zou worden, alles over zou zijn. Maar dat was natuurlijk niet zo. Ook heb ik me regelmatig eenzaam en wanhopig gevoeld omdat ik toch alles zelf moest doen en worstelen. Toch heb ik mijn boulima overwonnen. Al weer heel lang geleden (22 jaar). Ik weet dat ook jij eraf kunt komen. Stap voor stap. En je kunt het zelf, maar nog handiger is het als iemand je daarbij kan helpen. Iemand die gewoon een luisterend oor heeft en je ziet als totaal persoon. Ik wens je heel veel succes (en ook plezier) op je weg. Je bent en wordt er nog een mooier mens van. Charlie

Hee allebei,

Maar dit is dus het hele punt... Ik word gek van m'n gedachtes, de ene keer plan ik een eetbui, en dan beslis ik weer dat ik ga vasten die dag. Niemand begrijpt hier bij me thuis begrijpt me. Ze zien me als een vreetmonster, maar tegelijkertijd ook als iemand die niet wil eten. Het is zo frustrerend, ik weet gewoon niet meer wat of wie ik ben. Hopelijk overwin ik Boulimia ook, maar ik twijfel of dat me gaat lukken... Ik ben gewoon bang voor wat er komen gaat. Eigenlijk ook bang van mezelf, ik ben zo onvoorspelbaar geworden lijkt het wel.

Toch bedankt voor jullie reacties, ik heb nu wel wat meer hoop :)

X

Misschien is het een idee om eens langs te gaan bij een psychoterapeut. Waarschijnlijk ga je meteen denken van: ik heb toch geen psychiatrische ziekte?! maar zo kom je er wel het snelst vanaf, en hij/zij begrijpt zeker hoe je je voelt.