Anne

Anne over de online behandeling van 99gram.nl

Ik weet zelf eigenlijk niet zo goed waar en wanneer het allemaal begonnen is. Het kwam gewoon geleidelijk, die eetproblemen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het onder controle had, en ik vond het fijn om ergens mee bezig te zijn, en om een doel te hebben. Niemand wist ervan af, en in het begin voelde ik me er goed bij, om dat getal op de weegschaal telkens een beetje lager te zien worden.

Het omslagpunt kwam eigenlijk toen ik wilde stoppen, maar het me niet lukte. Soms at ik weer een weekje ‘normaal’, maar langer hield ik het niet vol. Ik verlangde terug naar het afvallen, en ging dat dan weer doen. Dat ging de hele tijd zo door, en ik zakte steeds dieper weg. Ik zag er verder nog wel gezond uit, en het ging nog goed genoeg met me om mee te draaien op school, sportclubs, muziekverenigingen en om te werken. Maar het ging allemaal steeds een beetje slechter.

In onze familie is er een behoorlijk taboe over hulp zoeken. Hulp zoeken kan en mag wel, maar er wordt in mijn omgeving altijd negatief over gepraat en daarom was het voor mij absoluut geen optie om naar de huisarts te gaan. Ik durfde dat écht niet. Toen ik de online behandeling tegenkwam, heb ik eigenlijk meteen de test gemaakt, en me anoniem aangemeld. Dat was voor mij de ideale optie, juist omdat het zo laagdrempelig was. Als het niet zou bevallen, kon ik namelijk altijd nog stoppen.

Laatst keek ik terug naar het allereerste berichtje dat ik van mijn behandelaar heb gekregen. Dat allereerste welkomsberichtje, nu al meer dan een jaar geleden, is waar het allemaal mee begon. Het aanmelden was de allereerste stap, en al met al is kan ik zeggen dat het sinds dien zeker niet zonder slag of stoot gegaan is, maar die moeilijke weg, is wel de moeite waard!

Ik ging vrij gemakkelijk van start met het programma. In het begin was ik erg gemotiveerd, maar toen ik de dingen die ik leerde in praktijk moest gaan brengen, vond ik het toch enorm lastig. Ik was eigenlijk gewoon heel erg bang en ik overwoog zelfs te stoppen. Het programma heeft daardoor een hele tijd stil gelegen, maar uiteindelijk heb ik, na een hele fijne chat, besloten om door te gaan. Dat was weer een volgende stap in het lange proces van het afgelopen jaar. Stukje bij beetje ging het beter, en als het even niet ging, dan gaf ik dat aan en kreeg ik altijd de steun die ik nodig had.

Als ik door de opdrachten heen kijk, raakt dat me toch wel even. Ik zie daar bijvoorbeeld mijn top-beloning staan: Met vriendinnen op vakantie, genieten en een fotoboek maken met foto’s waarop ik vrolijk was. Foto’s waarop ik mezelf kon accepteren, en genoot als een onbezorgde tiener. Dat fotoboek, van die geweldige vakantie, staat nu in de kast.

Ik vind het nog steeds vreemd om terug te kijken naar alle opdrachten die ik gemaakt heb, en de berichten die ik tot een half jaar geleden verstuurde: Zat ik echt zó diep? Zó erg was het nou toch ook weer niet? Het besef, dat ik er echt niet goed aan toe was, is er nu pas. Toen ik begon met de behandeling deed ik dat gewoon om eens te proberen, en niet omdat ik mezelf zo ziek vond. Maar terugkijkend op die periode realiseer ik me pas dat het echt niet goed met me ging.

Gelukkig kan ik nu weer eten wat ik wil en wanneer ik dat wil, ervan genieten, gezellig een ijsje gaan eten met vriendinnen, en taarten bakken, om vervolgens met familie op te eten, zonder me druk te maken over mijn gewicht, of calorieën. En natuurlijk heb ik af en toe nog dagen die iets minder goed gaan, maar daar weet ik me nu goed overheen te zetten. Al met al eet en leef ik weer gezond, en zit ik een stuk beter in mijn vel.

Wat begon als een probeersel, eindigde in een resultaat waar ik heel trots op mag zijn.