heyy ik herken je situatie ik heb nu ong 2 jaar een eetprobleem/stoornis maar ik heb geen ondergewicht dus ik krijg altijd alleen maar opmerkingen van eet is normaal maar echt serieus word ik ook niet genomen ofz. hopelijk nemen jou ouders je binnenkort wel serieus

Waardoor ben je teruggevallen in je oude gedrag? Dat hoef je hier niet te vertellen als je niet wilt, maar is wel de vraag die je voor jezelf moet kunnen beantwoorden. Daar ligt immers de sleutel tot de oplossing.

En waarom vind je dat nu niet serieus genomen wordt? Heb je al opnieuw met je psycholoog gepraat? Zo niet, stuur haar eens een mail of bel haar op (als dat kan). Dat je ouders je niet serieus nemen, wat belachelijk is maar helaas kan gebeuren, betekent niet dat hulpverleners je niet serieus nemen. Een hernieuwd bezoek aan je huisarts kan ook helpen om een stap verder te komen.

E jammer dat jij je ook niet serieus genomen voelt...zo stom dat iedereen denkt dat iedereen met een eetstoornis graatmager is en niks eet...

Timo ik ben teruggevallen door verschillende dingen: ik voelde me eenzaam, waardeloos, overbodig etc. en ik was nog niet helemaal hersteld, de eetstoornis zat nog steeds in mijn achterhoofd want ik ben dus nooit behandeld. Al die dingen samen hebben voor mijn terugval gezorgd.
Ik heb het nog niet echt tegen mijn ouders verteld, ik heb wel tegen ze gezegd wat ik nu op een dag eet maar dat is dus niet heel weinig en ze vonden dat dus geen probleem.
Tegen mijn ouders was ik niet helemaal eerlijk over wat er nu in mijn hoofd omspeelt maar tegen mijn psycholoog wel. Zij geeft mij traumatherapie en cognitieve gedragstherapie en is niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Omdat ik niet in direct gevaar ben besteedt ze er amper aandacht aan en noemt ze het geeneens een eetstoornis. Ze houdt het wel in de gaten, dat ik niet te snel afval en niet nog minder ga eten. Dit bespreken we elke paar sessies even voor een paar minuten en voor de rest besteedt ze er geen aandacht aan. Maar mijn "afvaltactiek" die ik eerst ook gebruikte was: net te weinig eten, maar niet heel weinig want anders krijg ik eetbuien. Dus dat doe ik nu ook weer. Als er niet ingegrepen wordt, weet ik zeker dat ik zo nog jaren doorga tot ik weer heel veel ondergewicht heb.

"Als er niet ingegrepen wordt, weet ik zeker dat ik zo nog jaren doorga tot ik weer heel veel ondergewicht heb."

Als je dat nu al weet, is nu natuurlijk ook het moment om daar iets aan te doen. Niet blijven rondlopen met een angst of onzekerheid, dit verpest de kwaliteit van je leven!

Ik zou opnieuw met je huisarts gaan praten en hem alles vertellen, misschien weet hij wel een psycholoog die wel in eetstoornissen is gespecialiseerd. Misschien ter vervanging van je huidige psycholoog, maar hem/haar bezoeken in combinatie met je huidige psycholoog zou ook misschien kunnen.

Uit je berichten begrijp ik dat je 16 bent? Als dit zo is, kan je prima zelf een afspraak met je huisarts maken. Je ouders hoeven dit niet eens te weten (de huisarts heeft zwijgplicht als jij hem dat vraagt en de kosten van de huisarts vallen niet onder het eigen risico van de zorgverzekering. Je ouders komen er dus niet achter).

Niet blijven rondlopen met problemen, maar zelf actie ondernemen! Het liefst in samenspraak met je ouders, maar als die je niet serieus nemen, dan maar buiten hen om.

Sterkte!

Dat is het probleem, mensen nemen mensen met een eetstoornis die een gezond gewicht of zelfs met overgewicht hebben nooit serieus. Ze maken zich pas zorgen wanneer je heftig ondergewicht hebt en vaak vanaf dat punt is het veel lastiger om te herstellen. Als ze al vanaf het begin mensen helpen kunnen ze het vermijden

Beste, lora wat erg dat je dit meemaakt maar ik raad aan om een andere vorm van hulpverlening bij te zoeken bijv groepstherapie of paardentherapie maar je hebt ook speciale soorten therapie het licht er een beetje aan wat er in jou buurt wordt aangeboden maar soms in buurthuizen wordt soms gratis hulp door middel van cursussen gegeven. Met de luisterlijn kan je ook bellen,chatten of mailen voor advies. Succes

Juliatje en Timo het is best wel moeilijk om uberhaupt hulp te vinden met asperger EN een eetstoornis/probleem. Waar ik woon is er maar 1 instantie die dat allebei behandelt, daar ga ik nu dus heen maar daar moest ik al 8 maanden voor op een wachtlijst staan. Ik ben bang dat ik dus niet zomaar even kan wisselen...
Ik voel me ook zo nep want ik denk de hele tijd "mensen met een eetstoornis zouden helemaal geen hulp vragen, ze zouden pas herstellen als ze echt gedwongen zouden worden in een kliniek etc. ze zouden helemaal niet vrijwillig willen herstellen zoals ik."

Ser ja echt he... ik wil eigenlijk niet eens bijna dood gaan om serieus genomen te worden. Ik wil gewoon nu hulp zodat ik er zsm vanaf kom en weer gewoon verder kan met mijn leven maar dat is blijkbaar teveel gevraagd :(

Wat Vervelend voor je lora dat je zo lang moet wachten. Maar het is onzin dat je alleen kan herstelen met een kliniek, er zijn veel meer andere manieren voor hulp en anders kijk je op de site proud2beme maar mensen met een eetstoornis hebben veel veroordelen, maar wat je ook bent iedereen kan een eetstoornis krijgen