Ik zou met vriendinnen op school erover praten of met je mentor zei/hij weet vast wel hoe ze je kan helpen

jeetje.. Ten eerste ik weet niet hoe je relatie met je moeder is, maar zo te horen blijft ze wel bij haar punt staan. zo niet kan je tegen je moeder zeggen dat alleen maar voldoendes halen eigenlijk onmogelijk is want niet iedereen heeft een brein van 100 kilo. je kan zeggen dat wanneer je een onvoldoende staat voor een vak dat er dan pas iets mag gebeuren, want na 1 onvoldoende halen sta je niet meteen een onvoldoende (mits je eerste cijfer een onvoldoende is) dus in het begin je begincijfers goed voor leren en mooie cijfers halen. En wat degen boven mij zei, praat inderdaad met de schoolbegeleiders en/of vriendinnen. En heb je contact met je. vader ik weet niet hoe het daar mee zit maar dat is ook een optie. Ik hoop dat alles goed komt. :/ :|

De band met mijn familie is wel goed. Met mijn moeder bespreek ik bijna alles ik kan haar goed vertrouwen, maar toen mijn cijfers slecht waren wou ik het niet zeggen want ik was bang haar teleur te stellen. Ze weet dat ik het niet leuk vind hoe ze reageert maar zelf kan ze er ook niet heel veel aan doen. Ze neemt namelijk medicijnen waardoor als ze boos word ze over hele persoonlijk dingen boos word. Met mijn vader heb ik ook een goede band maar die is heel anders. Voor hem ben ik een soort van zijn zoon die hij nooit heeft gehad. Met zijn tweeën vissen we, doen we dingen die met astronomie, en al dat soort dingen. Mijn moeder vind het niks en als ze boos word zegt ze dus bijvoorbeeld je lijkt net een jongen. (ik ben en blijf een meisje) ik heb twee zussen en met mij zus van 17 heb ik een hele sterke band. We hebben vaak veel plezier en bijna nooit ruzie. Ze is echt mijn grote zus. Met mijn andere zus van 19 Heb ik een slechte band. Zij slikt ook medicijnen en daarvan word ze heel boos. Ze heeft daarom flink wat conflictjes thuis.Ongeveer Elke dag wel 2 en per week 3 grote.

Het idee om mijn mentor wat te vertellen zit er niet in voor mij. Ik word snel zenuwachtig als ik met een volwassene praat ik vind het snel ongemakkelijk worden dus ook geen vertouwenspersoon. Om het tegen een van mijn vriendinnen te zeggen vind ik niet fijn het is zo... geen idee hoe ik het moet omschrijven. Ik heb wel een vriendin waarmee ik bijna alles deel. Maar zij heeft nog grotere problemen en ik denk dat ik haar beter kan ondersteunen dan nog meer belasten.

Wel bedankt voor jullie reacties

Zelf vind ik het niet fijn om mijn gevoelens/gedachtes/ideeën tegen iemand te zeggen hoe sterk de band ook is. Ik vind het raar want ik heb eigenlijk bijna alles wat ik wil. Dus dan zou je gelukkig moeten zijn. Ja oke als je geen leuke vrienden en lieve familie heb is het anders maar dat heb ik. Dus als ik het dan zeg “ik wil weg van huis want ik ben niet vrolijk” (wel wat uitgebreider natuurlijk) dan krijg ik zo’n antwoord van: “maar je hebt zo’n mooi huis en zo’n lieve familie. Je gaat ze alleen maar verdriet doen en dat maakt alles erger.” Daar heb ik dan weer lekker niks aan en word ik ook nog aangezien als verwent.

Dus denk ik dat het het handigst om opnieuw te beginnen en alles te vergeten en achter me te laten.(kleine kans dat het lukt maar ja) ik ben ook van plan om op het begin van het jaar hoge cijfers te halen, dat moet wel lukken want ik hoef niks meer te vertalen dat koste te veel tijd. (Ben gestopt met tweetalig en doe nu havo) als ik een half jaar lang hoge cijfers haal dan kan ik nog voor december naar vwo overgeplaatst worden en dan is mijn tijdelijk doel gehaald.

Ik denk dat dit doel wel haalbaar is alleen de vraag nu is of ik in een goede stemming blijf.