Ik wilde verdwijnen, niet meer gezien worden, een lange winterslaap houden en vergeten worden. Ik voelde me te veel en dacht overal over na. Ik durfde niks te zeggen, bang om gehoord te worden. Dat zou niet goed zijn, want ik mag er niet zijn. Het gaat niet om mij, ik ben slechts een figurant van mijn eigen leven. Niks mag ik bepalen, altijd antwoorden met ‘weet ik niet’. Mijn eigen ik raakte verloren, mocht er niet meer zijn. Zo ging het een hele tijd, tot ik het zat was. IK wilde mijn eigen leven weer gaan leiden in plaats van geleid worden door mijn leven. Dit ging niet zo eenvoudig, want mijn ik was verloren gegaan. Ik moest op zoek naar mezelf en niemand kon me daarbij helpen. Wat vind ik? Waar hou ik van? Hoe sta ik in het leven? Die vragen stonden centraal maar het antwoord bleef vaag. Het was gebaseerd op mijn verwachtingen van andermans mening. Mijn innerlijke ik kon ik nog niet laten spreken.

26 okt 2018, anoniem