En omdat ik altijd al ondergewicht heb gehad was mijn gewicht te laag)
Tijdens het nemen van de ... kreeg ik erg last van mijn maag en darmen. In de bijsluiter stond dit ook als bijwerking. Maar het deed zo'n pijn dat ik er mee moest stoppen. Nu ik weer kon eten ging ik vanalles eten wat ik in die 2 weken had gemist. Chocoladebollen, chips, koekjes, chocoladerepen. Alles wat ik mijn ouders had zien eten en zelf niet kon nemen. Ik denk dat hier het echte gevoel van eetbui zijn intrede heeft gedaan. De maag en darm klachten gingen niet weg. (nu nog steeds niet) Er is onderzoek gedaan in het ziekenhuis. Er zijn foto's en echo's gemaakt maar ze konde niets vinden.

Op mijn 17de werd duidelijk dat ik een probleem met eten had. Later werd het een eetstoornis. In juli is de diagnose Boulimia Nervosa gesteld. De eetbuien en het braken werden steeds erger. Het enige wat ik nog kon was calorieen tellen en compenseren. Mijn zelfbeeld was laag, heel laag. Als ik heel eerlijk ben wilde ik niet meer leven. In gedachten zag ik vaak dat ik een dodelijk ongeluk kreeg of mezelf iets aan deed. Ik was ver heen in die tijd. Ik realiseerde me dat het zo niet langer ging en heb gekozen voor een ziekte.Ik moest stoppen met mijn opleiding en ging in behandeling. Drie maanden pre-groep, zes maanden deeltijd, twaalf maanden nazorg.

Net voordat ik in behandeling ging, op 21 maart (mijn verjaardag) is mijn oma overleden. Tijdens de nazorg heb ik een terugval gehad. Ik had nooit moeite met de normale maaltijden, maar nu wel.

Toen ik 5 maanden in de nazorg zat heeft mijn vriendin een zelfmoordpoging ondernomen. Ze had afscheid genomen van mij op msn. Uiteindelijk heb ik de politie gewaarschuwd. Ze is naar het ziekenhuis gebracht. Ze belde me de dag daarna op en verweet me dat ik haar had gered. Ik had haar moeten laten sterven! Waar haalde ik het recht vandaan? Onze werd nooit meer zoals voorheen.

Ik ging steeds minder eten. Ik had aangegeven meer hulp te willen, terug in behandeling. Toen werd er gezegd dat ze me alles geleerd hadden wat ze me kunnen leren en dat ik het nu moest handhaven. Maar dat lukte niet. Ik wilde afvallen. Doordat mijn hulpvraag werd afgedaan kreeg ik het gevoel dat ik niet ernstig genoeg was met mijn boulimia. Toen dacht ik "als ik nou anorexia zou hebben, dan zou de hulp me om de oren vliegen". Dan word ik wel gezien. Ik ging nog minder eten.
Met mijn 19de werd de behandeling afgerond en ik kreeg een psycholoog in mijn eigen woonplaats. Mijn angst voor het eten groeide. Ik kreeg moeite met de normale eetmomenten. Ik ging langzaam maar zeker nog minder eten. Vaak kreeg ik hierdoor de eetbuien. Ik had het toch al verpest met dat ene koekje

19 sep 2017, nouska