over jouw strijd, omdat ik in de tijd van mijn eigen eetstoornis bij je in groepstherapie heb gezeten of omdat we elkaar gewoon hebben leren kennen via een andere weg. Toch kom ik je weer tegen op een plek waar ik zo erg van hoopte dat jou er niet te ontmoeten. Ik schrok toen ik je zag en schaam me voor dat gevoel. Ik had zo voor je gehoopt dat je net als ik inmiddels weer aan het leven begonnen was. Maar je bent hier en ik zie aan alles in je ogen dat je er weer in zit. Heel diep deze keer.
Onze ontmoeting is ongemakkelijk. Ik probeer niet dom over te komen en weet niet wat ik moet vragen of waar ik moet kijken, maar probeer mezelf kalm voor te doen. Gelukkig heb ik een stapeltje post in mijn handen, dan heb ik tenminste iets om mezelf een houding mee te geven. Ik zou je graag op een andere plek op de wereld tegen willen komen, niet in de kliniek. 'Hoe gaat het?', durf ik niet te stellen, want ik kan me zomaar voorstellen dat je geen zin hebt om daar met mij over te praten of je dan gedwongen wordt tot een standaard ‘Goed, en met jou?'. ‘Heb je een gesprek?' vraag ik dan maar.
Tijdens een kort gesprekje waarin we maar snel over mijn werk beginnen te praten en jij tussendoor opgelucht ademhaalt als de aandacht bij je weg gaat, neem ik onbewust alle signalen in me op. Als ik naast je sta voel ik precies wat ik voelde, toen. Dat duistere, eenzame, afwezige en misselijke gevoel. Ik sta hier met jou te praten, maar jij bent een stukje in beslag genomen. Je bent hier alleen. Jij staat hier met een leeg hart vol eenzaamheid en met een eetstoornis om je heen. Ik voel oude dingen, ik voel ‘toen'. Ineens wil je toch wat uitleggen. ‘Het ging wel een tijdje goed hoor. Ik heb ook mijn studie afgemaakt en heb inmiddels werk. Maar ik heb een moeilijk jaar gehad en ineens kwam het toch weer terug. Maar ik denk dat ik het met een paar gesprekken wel weer op de rit heb.' Ik hoop het voor je. Ik hoop het zo! ‘Doe wat nodig is, je komt er uiteindelijk weer sterker uit.', zeg ik lekker standaard en omdat ik niet goed weet wat ik zou moeten zeggen. Ik wil dit niet. Ik wil dit niet voor jou. Ik wilde je niet tegenkomen met je broek slobberend om je billen en die intens droevige lach op je gezicht. Ik wil niet dat je zoveel pijn voelt dat je geen andere manier weet, behalve alles verdringen. Ik wil niet dat je weer gegrepen bent door die wereld van schuldgevoelens, angsten, walging en paniek. Ik hoopte dit juist allemaal niet! Ik weet zo goed wat een stijd het was, ik weet zo goed wat ik toen voelde. Mijn eetstoornis is een trauma dat ik voor de rest van mijn leven met me meesleep. En ik wil niet dat jij het nu weer moet doormaken. Ik wil niet dat je kapot gaat van binnen. Ik wil niet schrikken van de blik in je ogen en je ingevallen gezicht... maar ik heb niets te willen. Ik voel me bezwaard om hier zo naast je te staan. Ik wel en jij niet.

15 sep 2017, Nouska proud2me