Ik voelde me die tijd zo ongelukkig, ik had bijna niemand om mee te praten en naar school gaan was een groot probleem. Ik hoorde dat ik het jaar erna naar de havo moest door mijn slechte cijfers. Ik begon met zelfbeschadiging.

Dit automutileren bleef een tijdje aanwezig tot ik doorhad dat het niet verder kon. Ik wilde er mee stoppen en ging weer meer eten. Toen ik naar de Havo ging kende ik bijna niemand. Door mijn verlegenheid kon ik ook niet echt veel vrienden maken. Ik had mezelf voorgenomen om goed te leren, maar ik werd ziek en bleef 3 weken thuis. In die weken had ik bijna elke dag een eetbui.

Toen ik weer naar school ging was ik zo achtergeraakt met het huiswerk, dat het leren ook niet ging. Eerlijk gezegd interesseerde het me ook niet meer ik wilde weer afvallen, dat was het enige waar ik aan kon denken. Het ging een tijdje goed, maar toen kwamen de eetbuien weer. Ik bleef zitten in 4 havo. Ik wilde een nieuwe start maken, goed leren zodat ik later dierenarts kon worden. En goed eten, maar dat lukte niet.

Het werd erger dan ooit. Op de dag niks eten, als ik thuiskwam een eetbui, die uitkotsen... Het avondeten uitkotsen en ’s avonds in bed mezelf pijn doen, omdat m’n dag zo slecht was gegaan. Ik zat weer op de pro-ana sites en had op whatsapp een ‘ana groep’ waarin we elkaar hielpen. Nadat ik in de herfstvakantie mijn eetbui had uitgespuugd en de deur van de badkamer open deed zag ik het betraande gezicht van mijn moeder. Betrapt..

Ik wilde niet met haar praten en zei dat ik de dag erna naar de dokter zou gaan. Bij de dokter heb ik alles verteld. Ze was erg aardig en ze stelde voor dat zij aan m’n moeder zou vertellen dat ik een eetstoornis had. Hier was ik blij mee, want ik zag er erg tegenop om het tegen m’n moeder te vertellen. Toen mijn moeder terugkwam hebben we lang gepraat. Ik had van de dokter een aantal opties gehad over wat voor behandeling ik kon gaan doen.

anorexia boulimia kliniek

Ik koos voor de behandeling van PsyQ. Na een tijdje had ik daar een intakegesprek. Een van de psychologen daar vertelde me dat ik de eetstoornis Boulima Nervosa had. Ik dacht toen bij mezelf; Zie je wel je bent veel te dik om anorexia te hebben! Ik vond dat anorexia erger was dat boulimia, terwijl ik nu weet dat je het allebei heel serieus moet nemen.

Ik zit daar nu alweer een paar maanden in de groepsbehandeling voor adolescenten met een eetstoornis. In het begin was het moeilijk, zo maar tegen vreemden over je problemen praten. Maar de meisjes (en 1 jongen) daar gaan door hetzelfde heen. Met het eten gaat het beter, de eetbuien zijn bijna weg. Maar nog steeds is het een strijd, bij elke hap is die stem aanwezig in mijn hoofd.
Tijdens een gesprek met mijn ouders en de psycholoog vorige week heb ik eindelijk verteld over mijn verlegenheid, daar gaan ze nu ook iets aan doen. Volgend jaar ga ik naar het MBO, de opleiding dierenartsassistente doen. Ik ga beter worden. Op een dag zal ik in de spiegel kijken en het mooi vinden wat

19 sep 2017, nouska